Груа́ (брэт.: Groe; фр.: Groix) — востраў і муніцыпалітэт на гэтым востраве на поўначы Біскайскага заліва. Уваходзіць у склад Брэтані (Францыя). Плошча — 14,82 км². Насельніцтва (2016 г.) — 2 334 чалавекі.
| Груа | |
|---|---|
| брэт. Groe, фр. Groix | |
Дальмен Мен-ян | |
| Характарыстыкі | |
| Плошча | 14,82 км² |
| Насельніцтва | 2 334 чал. |
| Шчыльнасць насельніцтва | 157,49 чал./км² |
| Размяшчэнне | |
| 47°38′22″ пн. ш. 3°27′13″ з. д.HGЯO | |
| Краіна | |
| Рэгіён | Брэтань |
| Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Геаграфія правіць
Востраў Груа месціцца ў 108 км на паўднёвы ўсход ад Брэста, найбуйнейшага горада Брэтані. Аддзелены ад Брэтонскага паўвострава пралівам (6,2 км). Найбольшая даўжыня з захаду на ўсход — 7,44 км. Найбольшая шырыня — 2,88 км.
Груа ўзнік у выніку працэсу павольнай субдукцыі літасферных пліт, якая пачалася ў дэвонскі перыяд і суправаджалася моцным сцісканнем горных парод. Суша сфарміравана сланцамі, гнейсамі і асадкавымі пародамі, што багата назапашваліся з пачатку ледавіковага перыяду. Берагі паднятыя. Сярод прыбярэжных скал сустракаюцца невялікія пячоры. На паўночным усходзе вылучаецца працяглы пляж з рознакаляровым пяском, намыты дзвюма марскімі плынямі, што агінаюць востраў.
Клімат мяккі, вызначаны ўздзеяннем цёплых паўднёвых вятроў. Сярэднегадавая тэмпература — ад 10,1 °C да 15,1 °C. Гадавая колькасць ападкаў — 814,7 мм.
Прырода правіць
Пераважае лугавая флора. Распаўсюджаны такія расліны, як канюшына, палушнік, касачы, дзікая морква, катран і інш. Фаўна сушы прадстаўлена птушкамі, жабамі, казуркамі, трусамі. У навакольных водах сустракаюцца афаліны і марскія свінні.
Гісторыя правіць
Сведчаннем прысутнасці старажытных людзей на Груа з’яўляюцца мегаліты — менгіры і дальмены. У жалезным веку быў населены галамі. Археолагамі былі знойдзены ваенныя ўмацаванні той пары. У V ст. на востраве з’явіліся продкі сучасных брэтонцаў. Лічыцца, што сучасная назва паходзіць са старажытнай брэтонскай мовы і можа значыць або «ведзьмін», або «друзлы». Паводле паданняў, на Груа знаходзілася хрысціянская абшчына, заснаваная валійскім прынцам Гурфернам. Астравіцяне вераць, што на іх зямлі скончыў свой век Св. Тудвал (у нашы дні ён прызнаецца заступнікам вострава). Да 1906 г. захоўвалася магільня вікінга X ст.
У 1037 г. феадалы Энебон перадалі Груа ў валоданне Каталіцкага Касцёла, і востраў быў пераўтвораны ў месца пілігрымак. Кляштар, пабудаваны на Груа, валодаў значнымі зямельнымі багаццямі на мацерыку. У канцы XVII — пачатку XVIII ст. астраўныя паселішчы пацярпелі ад галандскіх і англійскіх піратаў. Падчас Вялікай французскай рэвалюцыі частка манахаў адмовілася прысягацца рэспубліканскім уладам і была вымушана ратавацца ў Іспаніі. Зямля была перададзена ў прыватную маёмасць.
У XIX ст. Груа з’яўляўся адным з найбольш развітых цэнтраў рыбалоўства ў Брэтані. Своеасаблівым сімвалам вострава стаў тунец. Мясцовыя жыхары таксама вырошчвалі на продаж пшаніцу. Падчас II сусветнай вайны нацысты выкарыстоўвалі Груа для абароны ўзбярэжжа ад саюзных войскаў. З другой паловы XX ст. развіваецца турызм.